miðvikudagur, janúar 29, 2003
Ég er komin heim í heiðardalinn! Allt gekk vel fyrir sig, nema hvað að ég var allsvakalegur hrakfallabálkur í flugvélinni á leiðinni í bæinn, en ekki eins óheppin á leiðinni heim. Sko. Ég sat fremst í vélinni og ungur maður mér við hlið. Allt byrjaði nú á því að ég reyndi að troða töskunni minni undir stólinn. Jah, ekki gekk það nú vel. Ég sparkaði út öllum öngum og var örugglega búin að lemja unga manninn milljón sinnum plús það að sparka í hann svona 30 sinnum. Jæja, en næsta atriði var það að ég ætlaði í mesta sakleysi að kíkja í blaðið SKÝ sem er alltaf í flugvélum. (ég ætla að fara fram á það að fá borgað fyrir að auglýsa þetta ágæta blað). Og þegar ég tek það úr hólfinu, hefur þá ekki einhver api sett plastbolla þar og hann spýtist upp úr hólfinu og lendir á gólfinu með ofboðslegum látum. Þetta var svona eins og í bíómynd um óheppna manneskju... Ekki var allt búið þarna. (Jii hvað ég vorkenndi sessunauti mínum). Næst kom flugfreyjan, sú sem gegnir sama hlutverki og flugþjónn (lesið nýju ísl. orðabókina). Hún gaf mér te. Ég ætlaði fyrst að rífa bakkann af henni, en hún benti mér á að taka borðið upp úr stólnum fyrst og taka síðan bara bollann. Uh, já. Ég svona óska þess að geta bráðnað. En jæja, ekki var því þá lokið... Þegar ég er búin með teið mitt, gerist e-ð þannig að ég tek í servéttuna og bollinn fisléttur á henni sveiflast upp í loftið og lendir með háum hvelli á gólfinu. Jæja, svo kemur freyjan og tekur ruslið. Maðurinn við hlið mér spyr hvort ég vilji setja borðið aftur ofan í arminn á stólnum og gerir það sjálfur. Ég segi ósköp skömmustulega: "Eh, takk." Hann augljóslega treysti mér ekki fyrir því...
Unnur Birna 23:43 #
